அவளதிகாரம், அவளும் நிலவும், மகளதிகாரம், மகனாதிகாரம், தாயதிகாரம், தாயுமானவர், இணைய மனிதன், மண்ணதிகாரம், அன்பே சிவம், ஏழை வீட்டு எலன் மஸ்க், இரவின் மடியில், மழைத்துளி கவிதைகள்…
பாலைவனத்தில் பெய்யும்
இரவும், மழையும்
மண்ணைச் சுடும் என்பதில்
ஆச்சரியம் ஏதுமில்லை.
அம்மண் வெயில் மட்டும்
எதிர்பார்த்துப் பழகியது.
எதிர்பாராது வரும்
பெருமழையும், பேரன்பும்
பாலைவன மண்ணையும்,
பாலைவன மனிதர்களையும்
தன்நிலை தடுமாறத்தான் செய்யும்.
– ரகு
ஆகப்பெருஞ்சுமை அதுவெனயெண்ணி தன்மென் சிறகைப் பெருவெறுப்பில் பிய்த்தெறியும் பறவையினெதிரில்,
ஒற்றைச் சிறகொன்று மட்டுமதுகொண்டு தன்கடுஞ்சிறை தப்பும் பறவையின் மீது கண்பார்வைபட்ட தருணத்தில்
இதுவரை பிய்த்துத்துப்பிய நம்பிக்கைகளைப்
பொருக்கியெடுத்து அதுமுதல் மீண்டு வாழவிருக்கிறது முதல் பறவை…
கண்ணாடி ஜன்னலுக்கு முன்னும், பின்னும் மழையும், நானும்.
ஜன்னலின் முன் மழை பெய்துகொண்டிருக்கிறது.
ஜன்னலின் பின், நான் நனைந்துகொண்டிருக்கிறேன்.
ஜன்னலைக் கடந்த காற்று எனக்கு மழையாகிறது.
மழை எனக்கு நீர்த்துளி மட்டுமல்ல, காற்றும்.
வாழ்க்கைல விளையாடி முடிச்ச ஒரு தாத்தா,
விளையாட்ட வாழ்க்கையா வச்சிருக்க ஒரு விளையாட்டுக்காரன்,
இவங்க ரெண்டு பேர் கூட விளையாட்டுப் பையனொருத்தன். இப்படி மூனு தலைமுறையில இருந்து ஒவ்வொருத்தரும், ஒரு நேரத்துல ஒரு அனுபவத்துல வாழ்க்கையில நேரடியா, மறைமுகமா சந்திக்கிறாங்க…
ஒரு ஊர்ல ஒரு ராஜா இருந்தாரு, அந்த ராஜாவுக்கு ரெண்டு கொழந்தைக இருந்தாங்களாம்னு ஆரம்பிச்ச கதைகள மாதிரி இவங்க மூனு பேர் பத்தின மாடர்ன் ராஜா கதை இது.
மொட்ட வெயிலுக்குக் கூட ஊருப்பக்கம் ஒதுங்காத மேகமெல்லாம் இந்த தாத்தாவும், பேரனும் இருந்த ஊரச்சுத்தி மெதந்ததுநால ஞாபக மறதில பெய்யுற மழை மட்டும் தான் அந்த ஊருக்கு வந்துட்டு போயிட்டு இருந்துச்சு. அந்த ஊர்ல இருந்த நிறைய குடைகளுக்கு இதுதான் கடைசி காலம், ஒரு புயலவோ, அடைமழையவோ பாத்துட்டா அது போதும்ங்குறது அந்த கருப்புக்குடைகளோட கடைசி ஆசையா இருந்துச்சு. மழை மறந்துபோன அந்த ஊருல வாழ்க்கைய விளையாடி முடிச்ச ஒரு தாத்தனும், அந்த நாட்டுல விளையாட்டவே வாழ்க்கையா வச்சிருக்க விளையாட்டுக்காரன் ஒருத்தனும், இவங்க ரெண்டு பேருக்கு நடுவுல விளையாட்டு பையனொருத்தனும் இருந்தாங்களாமான்னு சொல்லி ஆரம்பிக்கலாம்.
இரயிலிலோ, பேருந்திலோ ஜன்னலோரமா உக்காந்து வேடிக்கை பாக்குறப்போ பாஸ்ட் ஃபார்வேடு மோடுல உலகத்தை சுத்தி விட்டுப் பாத்துக்குறோம். இரவுகள கிழிச்சிட்டுப் போற பயணத்துல, நிலாக்கள் வழித்துணையா வந்துகிட்டே தான் இருக்கு எங்கயும், எப்பவும்.
முட்ட முட்ட முழிக்கிற குழந்தையோட கண்ணு ரெண்டையும் முழிகொட்டாம பாத்துக்கிட்டே இருக்கிற மாதிரி, தூங்குற குழந்தை தூக்கத்துலயே சிரிக்கிறத பாக்குற மாதிரி, தூங்கி எந்திருச்ச குழந்தைய இன்னும் கொஞ்சம் தூங்கு நான் பாத்துட்டே இருக்கேன்னு மறுபடியும் தூங்க வைக்கிற மாதிரித்தான் நிலாவ பாக்குறதும். (சற்றுமுன் வந்த குழந்தைகள் அனைத்தும் சற்று வளர்ந்த முன்னாள் குழந்தைகளாகவும் தெரியலாம், அது படிப்பவரைப் பொறுத்தது)
நிலாக்களோட நிழல் பூமி மேல விழுறப்போ இந்த உலகம் அவ்வlove அழகாகிப்போயிருது. இப்படியான அழகியல்களைப் பாக்க உலகம் இன்னும் பல இரவுகள் காத்திருந்து, பார்த்திருக்கும். இப்போதைக்கு இந்த உலகம் அழிஞ்சிடாது, ஒன்னும் பாதிப்பில்லை. நாளைக்குப் பாத்துக்குவோம்.
தட்டியும் திறக்காத கதவுகள்,
பதில் தேடிக் காத்திருக்கும் கேள்விகள்,
சொல்லி முடிக்காத விருப்பவெறுப்புகள்,
பேசிட அழைக்காத தொடர்புகள்,
அழைத்தும் பேசிடாத தொடர்புகள்,
நிலவை விலகி நிற்கும் இரவுகள்,
இவையெல்லாம்
நாளை என்ற நாளுக்காக
மீதியிருக்கும் காத்திருப்பை மிச்சம் வைத்திருக்கிறது…
அந்த இரவில்
அந்தத் தெருவில்
அந்த நாய்
குரைத்துக் கொண்டே இருந்தது…
நான் தூங்கிய பின்பும்
அந்த நாய்
குரைத்துக்கொண்டே தானிருந்திருக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இன்றி…!
எல்லோரும்
ஏதாவதொன்றாக
ஆகப்போவது எப்படியும் நிகழ்ந்தேறிவிடப்போகிறதென்றாலும்,
யாராரெல்லாம் எதுயெதுவாக
நிகழ்த்தப்போகிறோமென்பதன் பதிலுக்காக
ஆயிரமாயிரம் கால்களில் நின்று ஆகப்பெரியதாகக் காத்திருக்கிறது
சிறு விடை தேடிய பெரு வினா…
உனக்கும் எனக்கும் இடைவெளியில்
இரண்டாயிரம் தொலை மைல்கள்,
இரண்டு பகல், ஒரு இரவு கொலை பயணங்கள்,
ஐந்து கொடும் எல்லைகள்,
ஐம்பது கோடி நெருக்கடி மனிதர்கள்…
கணக்கிட முடிந்தவைகளாக இவைகளெல்லாம், உனக்கும் எனக்குமான இடைவெளியில்…
உன்னையும், என்னையும், யாரையும் பற்றி
நானென்ன புதியதாய்ச் சொல்லிட ?!
நாம்,
கடல் தள்ளிய கடைசி அலை
கரையில் விட்டுச் சென்ற நுரைகள் மட்டுமே.
